ΣΤΗΣ Νου-Δού ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΚΛΕΒΑΝΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Στης Νου-Δού το μαγαζί
κλαίνε όλοι τους μαζί.
΄Εφυγε η πελατεία
κι έχουν χάσει τα πρωτεία.
Ευρώ ΕΝΑ δεν αφίσαν
τα αρνιά ξεκοκκαλίσαν.
Και την "'κάναν" πηδηχτά
μ' όσα είχαν αρπαχτά.
Παίζ' ο Αντώνης το βιολί
τους πελάτες του καλεί.
Και η Ντόρα με το ντέφι
με τουπέ σε όλους γνέφει.
Του Αντών' η δοξαριά
καίει της Ντόρας την καρδιά
και αυτή τα δόντια τρίζει
τον μισεί κι όλο τον βρίζει.
Την τραβάει στην γκιλοτίνα
δεν θα γίνει αρχηγίνα.

Στης Ντόρας το μαγαζί
μας δουλεύουνε γαζί.
Τσαμπουνάν ωραία λόγια
κι είναι όλοι τους λαμόγια
δίχως μπέσα και τιμή
μα προέχουν οι θεσμοί.
Ν' "ανεβούν" πάλι ποθούνε
τους πελάτες τους καλούνε
Να "κερδίσουν", για να φάνε
στους ανόητους πατάνε.

Στης Ντορούς το μαγαζί
κλέβανε όλοι μαζί.
Και το παίζουνε αγγέλοι
μα η Ντόρα άλλα λέει
με χαμόγελο απλωμένο
μεσ΄στα δόντια της σφιγμένο
ψεύτικο στα δυό χειλάκια
το κρατάει με μανταλάκια.
Είπαν κάποιοι να γελάει
το χαμόγελο της πάει.
΄Οταν βγεί, γιαυτό όπου πάει
το χαμόγελο φοράει.

Της Νου-Δού το μαγαζί
τώρα βγαίνει στο σφυρί
και καλούν την πελατεία
με της Ζήμενς τα εργαλεία
πίσω φέρνουν οι τιτλούχοι
όσους άλλαξαν κουτούκι.
Ρήμαξε πια η ταβέρνα
ξεκουρδίστηκ' η λατέρνα
κι οι συνέταιροι ερίζουν
όμως λένε δεν χωρίζουν.
Στην κουζίνα μαστορεύουν
τις ιδέες μαγειρεύουν.

Πάντα λέγαν' πως το βράδυ
ετοιμάζανε το λάδι
για την πρωινή μαρμίτα.
Μα εγώ ποτέ δεν είδα
ούτε μία τηγανίτα.
΄Εμενα με την Ελπίδα
γατζωμένος στην παγίδα.