ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Η Ε Ξ Ε Γ Ε Ρ Σ Η
(Πολυτεχνείο ώρα μηδέν)


'Ολ'οι δρόμοι είναι κλεισμένοι,
οικοδόμοι,ιδιώτες,φοιτητές
προχωράνε ενωμένοι
και φωνάζουν με παλμό,
με συνθήματα χτυπούν τον φασισμό.
Είν' οι ίδιοι που δεν μίλαγαν ως χθές.
Τώρα πιά ξεσηκωμένοι,έχουν γίνει μαχητές.

Αστυνομικοί ορμούν, μας ζώνουν
την Δημοκρατία λυώνουν,
"αύρες" τρέχουνε στο δρόμο νευρικά.
Οδοφράγματα θα βρούνε
να περάσουν δεν μπορούνε
και μας ρίχνουν δακρυγόνα μαζικά.
Η ατμόσφαιρα με πνίγει μα τον κίνδυνο αψηφώ,
να διαλύσουμε τους μπάτσους
μοναχά αυτό ζητώ.

Της σκλαβιάς οι αλυσίδες
να πώς σπάζουνε. Το είδες !
και της λεφτεριάς το πάρτυ αρχινά.
Μέσ' στα αίματα λουσμένοι,
τώρα ο φασισμός πεθαίνει
ανασταίνετ' η Ελπίδα μας ξανά.

Πέφτουν σφαίρες, δακρυγόνα
και στην δίνη του αγώνα
αντιστέκομαι με πείσμα, σθεναρά.
Στα κουστούμια τους θαμένοι
οι πολιτικοί κρυμμένοι
περιμένουν την δική τους την σειρά,
σαν σωτήρες κι ευεργέτες και σαν ύαινες θαρθούν
τον αγώνα μας ν'αρπάξουν και να τον καπηλευθούν
(να μας οδηγήσουν τέλος,όπου ΑΛΛΟΙ τους ζητούν.)

Ποιά συνθήματα μας δένουν
και τα κόμματα μας σέρνουν
απ'την μύτη με κολάρο στον λαιμό;
Με το ψέμα μάς στολίζουν,
τα οράματ'ανεμίζουν
σαν σημαία και μας πάνε στόν χαμό.
Αγαπώ τόσο το ψέμα κι αν δεν βλέπω καθαρά
είναι γιατί μου κρατάει τα όνειρά μου ζωντανά.

Τ'όνειρό τους η εξουσία,
Στην δική μου την θυσία
θα πατήσουνε ν'ανέβουνε ψηλά.
Λόγια γνωστά χιλιοειπωμένα
-πλήν μ' αρέσουνε και μένα-
πειστικά θα μας πετάξουνε ξανά
που κεντρίζουν την ΕΛΠΙΔΑ
κι η σκλαβιά μου αρχινά.

Από 'ερωτα για σένα
δεν φοβάμαι πιά κανένα
ματωμένη Λεφτεριά μου ακριβή.
Μυστικές φωνές μου λένε
λόγια που το αίμα καίνε
και που κάνουν την καρδιά μου να χτυπά σαν παλαβή.
.............................

Δρόμοι άδειοι που καπνίζουν,
στρατιώτες μάς σκορπίζουν
μ' αυτοκίνητα,με τάνκς και οπλισμό.
Θάρρος έμεινε μιά στάλα
κι από την πολύ τρεχάλα
η ψυχη μου έχει φθάσει στον λαιμό.
'Ηταν στις 17 Νοέμβρη,ματωμένο πρωινό
στο πολυτεχνείο μπήκαν και χτυπάνε στο ψαχνό.

Συλλαμβάνουν πατριώτες.
Στην ΕΣΑ οι στρατιώτες
βασανίζουν τους συντρόφους,με μανία τους χτυπούν
Τους νεκρούς εξαφανίζουν
Πόσους;λίγοι το γνωρίζουν.
Παπαδόπουλο μαντρώσαν.Κύπρο την διχοτομούν.

´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´

Η πλατεία είναι άδεια
κι οι Ελπίδες μου ναυάγια.
'Ηρθε η Δημοκρατία,ήρθαν κι οι πολιτικοί.
Κάτω η Δικτατορία.
Πάνω ρεμούλες, αναρχία.
Σοσιαληστές ορμάνε,'αγριοι σκύλοι νυστικοί.
Γίνεται το ίδιο πάντα.Μας το λέει η Ιστορία.
Ξέχασαν τις υποσχέσεις.Τώρα είναι αρχηγοί.
Κόβουν,ράβουν και αρπάζουν
την ζωή μου εξουσιάζουν.
Δίχως τύψεις μας ληστεύουν.Την πατρίδα μου βουλιάζουν.

Τι ανάδεια και τούτη,
να μου λέν' "γεροξεκούτη
τόσα εμείς σούχουμε δώσει,όμως τάχεις ξεχασμένα".
Και με στήνουνε στον τοίχο.
'Ορσε δέκα ρέ συ βλάκα
ενώ βλέπεις πούν' η φάκα
μέσα ξαναμπαίνεις πάλι,βλακωδώς και παθιασμένα,
τους τεμπέληδες να τρέφεις,εσαεί σαν τον μαλάκα.

Μην πιστεύεις σ´έναν μύθο
είν'το τίμημα μεγάλο και μεγάλη αδικία
να μου πίνουνε το αίμα για μιά στάλα Ελευθερία.
Θα τους δώσεις πάλι φήφο;.

Κι όλο ψάχνω στα βιβλία
και το παρελθόν καλώ
για να εύρω την αιτία
που με κάνει άβουλό.
'Εγινε η ανοχή μου
βάρος στην συνείδησή μου.
'Ομως τώρα παίρνω θάρρος
και μου φεύγει αυτό το βάρος.

Η Ελλάς πονά,γογγύζει
και ξεδιάντροπα γυρίζει
στην Ευρώπη και ζητάει δανεικά.
Μα οι 'Ελληνες "καμμένοι"
άμυαλοι και διχασμένοι
παθιασμένα θα ερίζουν περί τα πολιτικά.

'Ετσι καταχρεωμένοι
πένητες ταπεινωμένοι
την ζωή μας δεν ορίζουμ' ασφαλώς.
Η Ελλάδα έχει γίνει
το υπέρθερμο καμίνι
που αρχίζει να μας καίει, δυστυχώς.
Δές,το μαύρο μας το μέλλον,έρχεται ολοταχώς.


17 Νοέμβρη 2008

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟΥ

ΚΑΙ Σ' ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ,ΠΟΥ "ΕΒΑΛΑΝ ΠΛΑΤΗ"

ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ , ΠΟΥ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥΣ

ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΦΑΝΙΣΜΟ.