ΣΤΟΝ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΟ ΑΔΕΡΦΟ

Τη συντριβή μου χάρισες. Αβάσταχτος ο πόνος.
Αχ . Τη βραδιά που έφυγες ήσουνα τόσο μόνος.
Τα σωθικά μου σχίζονται, καρδιά ξεριζωμένη.
Χάθηκε απ' τα πόδια μου όλη η οικουμένη.

Ας ήταν να αρρώσταινες απ' το καράβι έξω.
Θα ξόδευα, αδιάφορο πόσα, να σε γιατρέψω.
Ας ήταν να αλήτευες δίχως σκοπό κανένα
θα πλήρωνα τα χρέη σου που θάχες καμωμένα.

Να είχα όνειρο κακό. Του εφιάλτη πόνο
και να ξυπνούσα να 'βλεπα, πως ψέμα ήταν μόνο.
Ας ήταν να γινότανε στο μέτρημα το λάθος
και να ερχόσουν γελαστός, αγέρωχος σα βράχος.

Ας γίνονταν να ήμουνα στο πλοίο αυτό με σένα.
Θα ήσουν τώρα ασφαλής γιατί θάχες εμένα.
Πάντοτε μέτρα έπαιρνα, σαν κέρβερος κοιτούσα.
Τόξερες δεν ησύχαζα. Για όλους μεριμνούσα.

Να ζούσες κι ας μη σ' έβλεπα. Κι ας έμενες στον Άρη.
Κι ας μη μου μίλαγες ποτέ. Εγώ σ' είχα καμάρι.
Εχθρός μου να γινόσουνα με νύχια ματωμμένα
άφθαρτη η Αγάπη μου θα ήτανε για σένα.