ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ

Είμαι στα χέρια τους αδύναμος και πιόνι
με τρομονόμους με μπαγλάρωσαν σφικτά
με θέλουν άβουλο,ρουφιάνο και πρεζόνι
κι από τις τράπεζες να παίρνω δανεικά.

Να ψευτοζώ και την ανάγκη τους να έχω
να με κλωτσάνε και να λέω ευχαριστώ
στις συγκεντρώσεις τους χαρούμενος να τρέχω
και να ελπίζω μήπως και διορισθώ.

Δεν άντεχα από παιδί να είμαι πάντα υπό
γι αυτό οι ευκαιρίες μου ήτανε μετρημένες.
Την ανεξαρτησία μου εγώ δεν την πουλώ
δεν θα φιλήσω εγώ ποτέ,ποδιές κατουρημένες.

Τώρα μιά πιό σκληρή σκλαβιά για όλους ετοιμάζουν.
Στους εργοδότες λάφυρο την ύπαρξή μου δίνουν.
Με δίχως τύψεις την ζωή της εργατιάς ρημάζουν
για μέλλον πιό ανθρώπινο τα όνειρά μου σβήνουν.

Και στο κακό οκτάωρο στήσανε την αγχόνη.
Υπερωρίες,δυστυχώς πρέπει να τις ξεχάσω.
Τα φάρμακα και τους γιατρούς καθείς μας θα πληρώνει,
σύνταξη στα ογδόντα μου ίσως και να προφθάσω.

Μέσ' στην ανέχεια θα ζω,εις το εξής θλιμένος.
Το ίδιο θάμαι ζωντανός και πεθαμένος.