ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Οι μπόρες και τα βάσανα,μαύρη ζωή μου στείρα
περνάνε από πάνω μας σαν τον οδοστρωτήρα.
Ψάχνω για τον Παράδεισο.Πού να τον βρώ Ελένη;
μιά λέξη κούφια είν'αυτός,απατηλή και ξένη.

Κοιτώ πού την ελπίδα μου,με σιγουριά να στύσω,
την δυστυχία της ζωής να την εξαφανίσω.
Τα όνειρά μας έγιναν ζητιάνοι κουρεληδες.
Γέμισ' η δόλια μας ζωή μ'αράχνες και ακρίδες.

Την δίψα που αδιάκοπα μας καίει,για να σβύσω,
θα πιώ απ'τα λασπόνερα του τάφου μου, να ζήσω.
Απόκαμα,το μέλι μου,άλλοι να μου το παίρνουν
και σκλάβο αλυσσόδετο για πάντα να με σέρνουν.

Μου λένε πως τα όνειρα πρέπει να εγκαταλείψω
απ'το μυαλό μου τις κακές ιδέες να εξαλείψω.
Δρόμο δεν βλέπω να διαβώ,με χιόνι είν'στρωμένος
Σκληρά μας δέρνει ο βορριάς,πικρός και παγωμένος.

Πλημμύρισε ο πλανήτης μας φόνο και αδικία.
Σπουδαίο είν' κεφάλαιο του κόσμου η βλακεία.
"Εδώ πρέπει το βάσανο να γεύεσε πικρόν".
'Ελα και σφύρα μου αν δείς ανάσταση νεκρών.
(θα περιμένεις μάταια στον άπαντα καιρόν)

Των ζωντανών,ναί,προσδοκώ,των σκλάβων την Ανάσταση
μια τρομερή με αίματα βαμένη Επανάσταση.
Εκεί μας πάνε τα σημάδια των καιρών.
Αρνούμαι την ανόητη Ανάσταση νεκρών.
να λάβει πρέπει ο καθείς,εδώ,το μερτικόν.


'Οταν σαλπίσει(;) ο Χριστός κι αναστηθούν οι μούλοι
και ζωντανέψουν του θεού στη γή ξανά οι ΔΟΥΛΟΙ
και με τα μούτρα στην δουλειά θα πέσουνε και πάλι
θα ζουν αιώνια στην σκλαβιά και με σκυφτό κεφάλι,

στις φάμπρικες και στους αγρούς απ'το πρωί ως το βράδυ
και να μην σώνεται ποτέ του λύχνου τους το λάδι.
'Οτι γαμούσαν κάποτε,να σκέφτονται με λύπη;
Δικός σας ο Παράδεισος, εμένα να μου λείπει.

Εγώ ανάσταση νεκρών δεν έχω πεθυμίσει,
του τάφου το γαλήνεμα τόχω εξασφαλίσει.
Σκλάβα ζωή που έζησα τέτοια πάλι να έχω;
και μόνο που το σκέφτομαι,τρέμω,δεν το αντέχω.

Τις "μπούρδες" που σερβίρουνε
εγώ δεν τις μασάω.
Αίτηση κάνω στον θεό,
στην κόλαση να πάω.